Rozwój towarzystwa naukowego jest przede wszystkim uzależniony od liczby lekarzy zainteresowanych tą dziedziną i odczuwających potrzebę pogłębienia wiadomości, szukania rozwiązań i wymiany zdań w dyskusji. Następnie od zaistnienia placówek z odpowiednimi warsztatami pracy, które są źródłem i bodźcem do tej aktywnej postawy lekarza. Są to kliniki, szpitale, sanatoria z odpowiednimi pracowniami, a również placówki lecznictwa otwartego.

Takie warunki zaistniały w Łodzi, gdzie został ufundowany Szpital Dziecięcy Anny Marii. Lekarzem naczelnym został wybitny lekarz, doskonały organizator i znawca zagadnień szpitalnictwa – Józef Brudziński. W roku 1905 nastąpiło otwarcie szpitala, Brudziński jako lekarz naczelny i ordynator oddziałów wewnętrznego i zakaźnego, dobiera zaangażowanych współpracowników, pracowników szpitala (dr Tomaszewski – jeden z pierwszych chirurgów dziecięcych, Władysław Szenajch – długoletni współpracownik Brudzińskiego, późniejszy naczelny lekarz Szpitala im. Karola i Marii w Warszawie i profesor Uniwersytetu Warszawskiego, Wacław Jasiński – późniejszy organizator i kierownik Kliniki Pediatrycznej w Wilnie, dr Pieniążek, jeden z pierwszych otolaryngologów dziecięcych, dr Rozenblat-Frenklowa – długoletnia asystentka szpitala Anny Marii, członkini sekcji pediatrycznej, współzałożycielka i wiceprezes Oddziału łódzkiego PTP oraz członkini Zarządu głównego PTP, poniewierana przez władze okupacyjne w czasie II wojny światowej popełniła samobójstwo, Tadeusz Mogilnicki, późniejszy lekarz naczelny Szpitala Dziecięcego Anny Marii, kierownik Sekcji Pediatrycznej, założyciel i przewodniczący Oddziału Łódzkiego PTP. Zmobilizowany we wrześniu 1939 roku, zginął w Związku Radzieckim.

Z inicjatywy dr Brudzińskiego zostaje zorganizowana Sekcja Lekarzy Pediatrów przy Łódzkim Towarzystwie Lekarskim. Sekcja ta była zawiązkiem pierwszego w Polsce zrzeszenia pediatrów, a bazą dla prac naukowych był szpital dziecięcy Anny Marii, którego wyżej wymienieni lekarze odegrali dużą rolę w działalności naukowej sekcji. Inauguracyjne posiedzenie sekcji pediatrycznej odbyło się 24 października 1908r. Przewodniczącym został wybrany dr Józef Brudziński i pełnił tę funkcję do listopada 1910 roku, czyli do czasu przeniesienia się do Warszawy. Następnym przewodniczącym sekcji był do połowy 1911 roku dr Jasiński, a od drugiej połowy 1911 roku dr Władysław Szenajch. Zebrania naukowe sekcji cieszyły się powodzeniem nie tylko wśród łódzkich pediatrów, ale również wśród lekarzy przyjeżdżających z bliskich i dalszych miast, jak np. M. Michałowicz z Częstochowy i Szymon Starkiewicz z Dąbrowy.

Druga podobna sekcja, również z inicjatywy dr Brudzińskiego, powstaje w Warszawie przy Warszawskim Towarzystwie Lekarskim w roku 1910. Zgodnie z ustawą Towarzystwa Lekarskiego w Warszawie sekcja pediatryczna nosiła nazwę „Posiedzenie pediatrów przy Towarzystwie Lekarskim Warszawskim’’. Członkami sekcji mogli być tylko członkowie Towarzystwa Lekarskiego, a działalność sekcji musiała być ograniczona tylko do prac objętych ustawą i regulaminami właściwymi dla Towarzystwa Lekarskiego. Inauguracyjne posiedzenie sekcji pediatrycznej odbyło się 20 stycznia 1910 roku, a przewodniczącym został Ludwik Anders. Zebrania odbywały się regularnie raz w miesiącu, z przeciętną frekwencją 25 osób